In dit korte bestek zal ik me beperken tot de meest onverwachte  overwinning, namelijk die van 1975. Na de Head of the River, die in die tijd traditioneel door Nereus werd gewonnen, werd er bij ons een Oude Vier geformeerd die slechts twee weken de tijd had. Wonderwel klikte het meteen, dankzij Herman Bessem, met Roëll op de achtergrond en de tijden waren gelijk goed.

De wedstrijd werd voor een groot deel bepaald door een televisiebootje, dat hard aan kwam varen toen we aan de start lagen. De start werd weliswaar 10 minuten uitgesteld, maar de enorme golven van het bootje waren nog niet verdwenen. Onze  Stämfli-boot, de “Dicky Hamming”, die inmiddels wel al in de haard zal zijn verdwenen, kliefde zich prachtig door de golven, en menig tegenstander liep er in vast. We wonnen dan ook met vele lengtes licht. Na het diner met het bestuur van de K.N.S.R.B., waar het goud werd uitgereikt, kwamen we rond middernacht op het station in Groningen aan, waar een grote menigte met fakkels en een koets voor de Oude Vier klaar stond en luid zingend toog de menigte richting de Grote Markt, waar op een stampvolle kroeg zich een onvergetelijke partij ging afspelen.

Er was ook een schaduwzijde: als Oude Vier winnaar dacht ik met redelijke kans van slagen wel even een aardige studente te kunnen uitnodigen op mijn kamer. Ik had het oog laten vallen op een blonde jongerejaars fuifroeister. Ik bood haar biertjes aan, die zaten toch al bij de prijs in en ja hoor ze ging mee. Het ergste wat een man kan overkomen geschiedde echter: hoe formuleer ik het netjes, ik had, wat men bij de springruiters een weigering noemt. Drie kilometer gevolgd door veel teveel alcohol bleek teveel voor de kleine jongen met zijn eigen willetje. De blondine rende gillend de deur uit. Dat was de keerzijde van de gouden medaille, die per saldo natuurlijk erg waardevol is gebleven.

Frits Bock, Aegir